Eerste keer fietsen in de Algarve

We maakten deze reis in oktober 2024, meteen na een week in Spanje. We eindigden dat deel in Sevilla (geweldige stad, trouwens, met flamenco, sinaasappelbomen, het hele pakket).

Toen kwam het Portugal-gedeelte: het bureau regelde een privétransfer naar Tavira, wat eerlijk gezegd een zegen was omdat we toen wel klaar waren met het uitzoeken van dingen. En als beginners op een zelfgeleide tour was het al een beetje zenuwslopend….

Toen we in de late namiddag in Tavira aankwamen, voelde het meteen anders… rustiger, relaxter. Schattige straatjes, betegelde gebouwen, overal warm licht. Je weet wel wanneer een plek gewoon een goede vibe heeft?

We checkten in bij het hotel, frissen ons op en besloten uit eten te gaan. En ja, hier komt de schaamte — we gingen voor pizza. Eerste nacht in Portugal, en we kozen voor Italiaans. Toch was het precies wat we nodig hadden. Een snelle wandeling door de stad daarna (de Romeinse brug zag er cool uit verlicht in de nacht), en toen gaven we het op — we hadden een lange rit voor de boeg.

Dag 1: Fietsen, Vogels & GPS Paniek (Die Goed Afliep)

We begonnen met ontbijt en ontmoetten toen Rodrigo, de fietsenman — super chill, super efficiënt. Hij kwam aan met onze trekkingfietsen, hielp ons de zittingen aan te passen, gaf ons de uitrusting en voegde telefoonhouders aan de fietsen toe (chique!).

Nu, bekentenis: we hadden nog nooit GPS gebruikt voor fietsen.

Ik verwachtte volledig dat het zou crashen, bevriezen of beginnen te schreeuwen in het Zweeds. Maar… het werkte. Echt goed. De app was soepel, de instructies die we hadden gekregen waren perfect, en ineens maakten we ons helemaal geen zorgen meer. Dank God.

Het kasteel ligt op een heuvel met een geweldig uitzicht over de stad. Het heeft delen die teruggaan tot de Moorse periode, en je kunt daadwerkelijk de muren beklimmen en langs de vestingwerken lopen, wat we natuurlijk deden. Vanaf de top heb je een volledig uitzicht op de terracotta daken van Tavira, de Gilão-rivier en de kust daarachter. Blijkbaar heeft de locatie alles gezien, van Feniciërs tot Romeinen tot Moren, en het werd zelfs herbouwd na de aardbeving van 1755. Niet slecht voor een snelle stop op Dag 1.

We fietsten langs de rand van het Ria Formosa Natuurpark, een groot lagunesysteem dat langs de kust loopt. Het heeft baaien, kleine inhammen, vogels die rondvliegen — super vredig. De echte magie is echter verder naar beneden bij Faro, waar we hadden gehoord dat je soms flamingo's kunt spotten. Dat is voor later in de reis, maar we waren al enthousiast.

Na de rit fietsten we terug naar het hotel, spoelden de zonnebrandcrème en het stof eraf, en gingen uit eten. Dit keer maakten we het goed na het pizza-incident van de avond ervoor.

We hadden gegrilde vis, iets groens aan de zijkant, en wezen naar een willekeurig gerecht dat de ober aanbeval. Geen idee wat het was — maar het was geweldig. Obrigada, Portugal. Voeg twee glazen wijn toe, en zo waren we helemaal in vakantiesfeer.

Dag 2: Watervallen en (dit keer Portugese) smaken

We hadden nog nooit zo'n fietsvakantie gedaan, dus toen de instructies zeiden "laat je koffer gewoon bij de receptie", dacht ik… oké?? Duimen omhoog. Ik liet het daar, hoopte op het beste, en gingen op pad met alleen snacks, water en een "we zien wel wat er gebeurt" houding. (Spoiler: de tas kwam helemaal aan.)

De rit naar Vale das Gralhas begon rustig — vlakke wegen, kleine dorpjes, nauwelijks verkeer. Best ideaal. Maar het was heet. Zoals "door je shirt zweten voor 10 uur 's ochtends" heet. Dus toen we een watervalbordje langs de route zagen, aarzelden we niet.

Totaal jackpot. Koud, helder water, een paar lokale bewoners die chillen, volledige schaduw. We sprongen er meteen in. Toen vertelde iemand ons over een andere waterval net om de hoek — en ja, daar gingen we ook heen. Twee zwemsessies voor de lunch? Zo zou elke rit moeten zijn.

Volgende stop: Olhão voor de lunch. We vonden een lokaal tentje met een overdekt terras en nul toeristen, bestelden cataplana (zeevruchtenstoofpot magie), en het BLEW OUR MINDS. Venusschelpen, vis, knoflook, tomaten, alles borrelend in deze koperen pot. We maakten de kommen schoon met vers brood als dieren. Geen spijt.

Het laatste stuk was ontspannen — een paar grindpaden door Ria Formosa, nog een paar schilderachtige stops — en toen we bij ons volgende hotel aankwamen, raad eens? Koffers waren er al. Magie.

Dag 3: Bergen, Witte Dorpjes & Paleizen in Estoi

Vandaag ruilden we de vlakke kustsfeer voor een rit naar de bergen van de Algarve. De wegen waren rustig, het landschap was tekstboek: olijfgaarden, kurkbomen en die klassieke witte huizen met rode daken.

Halverwege de rit stopten we in het kleine gehucht Fialho, waar we deze man ontmoetten, die zijn citroenbomen in de achtertuin aan het snoeien was. We eindigden met praten over manden met vijgen die hij aanbood. In zijn gebroken Engels vertelde hij ons dat we op weg waren naar Arrife de Estoi, een klein museum/gallerij in het nabijgelegen Estoi, dus we besloten het te bekijken.

Estoi bleek een charmant dorp te zijn, met smalle straatjes, nette witte huizen en een beetje grandeur dankzij het Palácio de Estoi, een indrukwekkend 19e-eeuws neo-Rococo meesterwerk in prachtige tuinen. We gingen niet naar binnen (geen tijd), maar alleen al het zien van de buitenkant gaf ons het gevoel dat we op een geheim paleis waren gestuit.

De route leidde ons langs een paar meer quintas (landgoederen) en stukken vlakke, open weg waar het voelde alsof we in een schilderij zweefden — alleen wij, onze fietsen en de bries.

We kwamen halverwege de middag aan in Querença — een echte bergdorp sfeer. Het is hier rustiger en voelt als het einde van de wereld (op een goede manier). We vonden een gezellig café, hadden koude drankjes en feliciteerden onszelf met weer een perfecte dag van fietsen. De bagage was alweer aangekomen (hoera), dus het was nu tijd om te douchen en een glas wijn voor het diner!

Dag 4: Bronnen, Vijgen & Die Willekeurige Zwemplek

Dit was zonder twijfel onze favoriete dag van de hele reis.

We begonnen met het verlaten van Querença onder een mooie bewolkte lucht (eindelijk!). Het binnenland van de Algarve kan je echt verhitten, dus een pauze van de zon voelde als de natuur die zei: "Graag gedaan."

Eerste stop: Salir. We wisten niet wat we konden verwachten, maar het bleek zo'n aangename verrassing te zijn. Het dorp is rustig en schattig, met de ruïnes van het Kasteel van Salir boven de stad. Er is niet veel van het kasteel over, maar de uitzichten zijn de klim absoluut waard. We hadden lunch in Salir, pakten iets eenvoudigs maar lekkers bij een klein café, en stonden op het punt om te vertrekken toen we eindigden met praten met een stel uit Louisiana, van alle plaatsen. Ze waren aan het wandelen door de regio, en het was zo'n leuke, willekeurige ontmoeting op een plek die aanvoelde als het midden van nergens. Ze wezen erop dat ze het echt leuk hadden in Alte, een nabijgelegen stad - we keken op de kaarten en we gaan daarheen! Geweldig!

Eenmaal daar, is het eerlijk om te zeggen dat het ons van onze voeten blies. Witgekalkte huizen, geplaveide straten, betegelde schoorstenen, overal bloemen. Serieus, het voelde alsof iemand een ansichtkaart had gebouwd, en wij fietsten er recht in. We bezochten de kerk op het hoofdplein — rustig en mooi van binnen — en volgden toen de drukte van de lokale bevolking naar het water.

Alte heeft deze natuurlijke kanalen waar je in kunt zwemmen, en schattige kleine stenen bruggen die de stroom kruisen. We genoten er al van, maar toen we een beetje verder liepen, troffen we de jackpot: Queda do Vigário, een kleine waterval met een zwemgebied aan de onderkant. Geen toeristen, alleen een paar lokale kinderen die van rotsen sprongen en het geluid van water dat door de bomen weerklonk. We sprongen ook in, uiteraard.

De rest van de rit bracht ons langs Barragem do Funcho, een rustige reservoir verscholen in de heuvels. We stopten niet lang, maar het zag er vredig uit. Het zou een geweldige plek zijn geweest voor een siësta als we niet nog steeds onder de indruk waren van Alte.

We rolden in de late namiddag Vale Fuzeiros binnen, met vermoeide benen maar heel, heel blij.

Dag 5: Rivieren, Kastelen & Lagos

We verlieten Vale Fuzeiros op dit punt met het gevoel dat we pro's waren — snacks ingepakt, GPS klaar, benen opgewarmd. De zon was vandaag terug, maar niet meedogenloos, en het landschap begon weer te veranderen terwijl we ons een weg naar de kust baanden.

Vroeg in de ochtend stopten we bij de Arade Dam, die veel indrukwekkender was dan verwacht. Een enorme reservoir, super stil water, en uitzichten die ons deden pauzeren en gewoon een tijdje staren. Het was zo'n plek waar je denkt "laten we hier vijf minuten zitten" en dat verandert in twintig.

De route volgde de Arade-rivier, kronkelend door valleien en rustige wegen totdat we Silves bereikten. En wauw — wat een plek. Het is deze historische Moorse stad met een enorm kasteel van rode zandsteen op een heuvel.

We parkeerden de fietsen en dwaalden door de oude stad, haalden een kleine lunch en genoten van een moment van waardering van "we zijn nu in een kasteelstad in Portugal". De straten waren levendig maar niet druk, en we hielden van de sfeer.

Na Silves passeerden we een paar kleine dorpjes — waaronder Odiáxere — niets opzichtig, maar vol charme en slaperige middagrust. De soort plaatsen waar de tijd vertraagt en iedereen zwaait terwijl je voorbijrijdt.

En toen… de kust! Na dagen in het binnenland voelde die eerste glimp van de oceaan episch. We bereikten Meia Praia, dit enorme stuk zandstrand net buiten Lagos, en we konden de glimlachen niet van onze gezichten afvegen. We zwommen niet (te moe en te hongerig), maar we trokken onze schoenen uit, liepen blootsvoets op het zand en namen het gewoon allemaal in ons op. Dat voelde echt fijn.

Bij het binnenkomen van Lagos voelde het als een viering. Het is druk, levendig, vol restaurants en muziek, en mensen in strandmodus. We checkten in, vonden onze bagage die wachtte (zoals altijd), en gingen op weg voor een groot diner met alles — zeevruchten, wijn, dessert, en een toost op de laatste nacht van de rit.

Dag 6: Kliffen, Grotten & Een Epische Finishlijn

Laatste dag op de fietsen! Moeilijk te geloven, eerlijk gezegd. We waren een beetje stijf (oké, heel stijf), maar ook helemaal enthousiast. Nog één rit! En wat voor een rit het bleek te zijn.

We vertrokken uit Lagos, en onmiddellijk veranderde de sfeer. Het landschap ging van strandachtig naar wild en ruw, met dramatische kliffen en enorme uitzichten op de oceaan die om elke hoek opdoken. Het voelde alsof de natuur het volume opschroefde voor onze laatste dag.

We stopten bij Ponta da Piedade, en holy wow — die rotsformaties! Kliffen, bogen, grotten, en water zo helder en turquoise dat het nep leek. We parkeerden de fietsen, klommen een beetje rond en staarden gewoon. Waarschijnlijk hebben we zo'n 300 foto's gemaakt. Geen spijt.

De route hield ons dicht bij de kust, slingerend door rustige dorpjes, hobbelige paden en wijd open uitzichten. Het was zo'n “ik kan niet geloven dat we dit echt doen” soort dagen. Moeie benen? Ja. Maar het landschap maakte het gemakkelijk om dat te vergeten.

En toen kwamen we aan in Sagres. Winderig, wild, wijd open. Het voelde alsof we aan de rand van de wereld stonden. En met goede reden: van daaruit hadden we de optie om nog een stukje verder te fietsen naar Kaap St. Vincent, het zuidwestelijkste punt van Europa. Dus, natuurlijk, deden we dat.

Staande op de kaap, starend naar de eindeloze Atlantische Oceaan, voelden we een mix van alles — moe, trots, zout, door de wind geblazen, een beetje emotioneel, en heel, heel hongerig.

We vierden die avond met een laatste feestmaal (plus dessert, want dat is logisch), pratend over alle kleine momenten van de week, de watervallen, de vijgen, de pizza-op-de-eerste-avond ramp, alles. Wat een rit.

Oké… Laatste gedachten…

De Algarve Fietsvakantie was onze eerste keer dat we een zelfgeleide tour deden, en onze eerste keer in Portugal, dus eerlijk gezegd, er had veel mis kunnen gaan. Maar alles werkte gewoon... soepel.

De accommodaties waren gezellig, schoon en altijd klaar voor ons aan het einde van de dag. Onze bagage verscheen als bij toverslag bij elk nieuw hotel. De fietsen waren comfortabel, geen problemen de hele week, en de GPS-tracks waren perfect.

Enorm bedankt aan Lan, die vanaf het begin altijd beschikbaar was en super behulpzaam was voor en tijdens de reis, en aan Rebeka, die langskwam voor check-ins om ervoor te zorgen dat alles soepel verliep. Die persoonlijke touch maakte het verschil. Dank je!

Beatrice D.